34

****

Trzymając mnie na rekach i jednocześnie całując zabrał mnie do sypialni. Posadził mnie na skraju łóżka, po czym za moimi plecami zrzucił jakieś rzeczy na podłogę. Rozległ się cichy huk, gdy przedmioty upadły, a ja spojrzałam zaskoczona na Justin’a. On uśmiechnął się przenikliwie i po raz kolejny mnie pocałował. Czułam na każdym kawałeczku mojego ciała jego miękki i delikatny dotyk. Atmosfera była namiętna, gorąca i zarazem romantyczna.

-Wiesz, że uwielbiam cię w każdym centymetrze twojego ciała. Wyglądasz jak  anioł – powiedział w przerwie między pocałunkami i uśmiechnął się.

-Anioł, który upadł, by być tu z tobą – mruknęłam nieśmiało i opuściłam głowe. Chłopak od razu ją podniósł, podważając mój podbródek dwoma palcami.

-I z nikim innym – złożył już chyba setny pocałunek na moich wargach, ale w ogóle nie chciałam, żeby przestał to robić.

Tak. Teraz byłam pewna, że szykuje się powtórka z imprezy. Tylko, że teraz to będzie o wiele bardziej romantyczne i przede wszystkim obydwoje jesteśmy świadomi tego co robimy. Mogłabym zakańczać tak każdą kłótnie z Justin’em…

**W między czasie**

- Co ty tu robisz? – powiedziała podniesionym głosem Chanel, gdy blondyn wszedł bez pukania do pokoju.

-Jake? – spytała oszołomiona Arianna siedząc na drugim łóżko.

-Mogę u was zostać? – spytał drapiąc się w kark. Widać, że był potwornie zmieszany.

-Nie – powiedziała stanowczo Chanel i już miała coś dodać, gdy  rozległo się pukanie do drzwi, a zaraz po tym głos pani Renee:

-Dziewczyny! Otwórzcie!

Ari zaczęła panikować. Cała się trzęsła i mamrotała coś pod nosem, kuląc się na łóżku. Chanel musiała szybko coś wymyślić. Rozglądała się chwilę po pokoju, po czym pchając Jake’a, zostawiła go w łazience, każąc siedzieć tam i się nie odzywać, jednie włączyć wodę pod prysznicem. Vann nie było w pokoju, więc musiała upozorować jej obecność. Blondyn był głównym elementem jej planu, bez którego nie mogłaby nic zrobić..

-Ari, nie odzywaj się i gdy tylko pani Renee wejdzie, ty skieruj się do wyjścia. Gdyby o coś pytała, powiedz, że już musisz iść i wracaj do swojego pokoju. Ale nic nie mów o Jake’u, ani o Vann jasne? – powiedziała szybko i podeszła do drzwi, które otworzyła jednym zwinnym ruchem, wpuszczając nauczycielkę. Arianna zrobiła to o co prosiła ją brunetka i wymijając opiekunkę wróciła do pokoju.

-Dobrze, widzę, że jesteście rozpakowane. – powiedziała spokojnie pani Renee – A gdzie Vannessa?

-W łazience – odpowiedziała szybko Chanel, odrobinę się denerwując. Nauczycielka rozejrzała się po pokoju, jakby czegoś szukała. Po dłuższej chwili znów zwróciła się do dziewczyny:

-Jutro mamy wolny dzień, ponieważ wycieczka została odwołana. Cały dzień możecie zajmować się sobą, ale nie ma wychodzenia z hotelu bez naszej zgody. Jeśli chcecie wyjść, musicie określić się kiedy wrócicie i gdzie idziecie, zrozumiano? – oznajmiła stanowczo nauczycielka, uśmiechając się miło. Pani Renee jest fajną nauczycielką, ale czasami bywa trochę dziwna.

-Oczywiście – powiedziała już normalnym i opanowanym głosem Chanel.

-No to dobranoc, śpijcie dobrze – uśmiechnęła się ciepło opiekunka, po czym wyszła z pokoju. Dziewczyna głośno westchnęła z ulgą i opadła na łóżko.

-Jake, możesz wyjść – zawołała po chwili, lecz nic się nie stało. Chanel podniosła się na łokciach, wzrok skupiając na drzwiach od łazienki. – Jake? – zawołała ponownie, bez rezultatu. Zdenerwowana natychmiast zerwała się z łóżka i poszła do łazienki. Drzwi nie byłe zamknięte na klucz więc otworzyła je i weszła do środka. Rozejrzała się dookoła, lecz nikogo nie było.

Nagle poczuła czyjeś ręce po obu stronach jej tali, które zacisnęły się gwałtownie.

-Buuu! – zawołał jej do ucha Jake, a ona podskoczyła wystraszona.

-Idioto! – warknęła próbując się odwrócić. Gdy w końcu jej się to udało, stanęła twarzą w twarz, z blondynem. Jego świecące błękitne oczy obserwowały każdy najmniejszy ruch Chanel. Dziewczyna uśmiechnęła się triumfalnie, nie odrywając wzroku od chłopaka.

-Nie ładnie tak straszyć innych, jednak mogłeś zrobić to lepiej – w jej głosie słychać było nutkę sarkazmu, jednak w jej głowie kłębiło się teraz mnóstwo myśli.

-Ale się przestraszyłaś – odpowiedział zadziornie Jake – więc nie mogłem być aż taki zły.

-Zgadzam się – zaśmiała się Chanel i dodała żartobliwie – aż taki zły nie – po czym wyminęła go powoli, ocierając się o jego ramię. Na jej ustach widniał triumfujący uśmieszek. Czuła, że Jake zaraz pęknie. Skoro jej myśli szaleją, tylko ze względu na niego, to co musi się dziać u niego w głowie, zaśmiała się w myślach. Nie myliła się. Blondyn jednym pewnym, ale i delikatnym ruchem odwrócił ją chwytając ją za jej ramię, jedną ręką, a druga położył na jej policzku.

-Dziewczyno, nawet nie wiesz jak na mnie działasz – szepnął cicho, po czym przysunął się do niej bliżej i pocałował ją. Chanel zamarła z wrażenia, ale odwzajemniła całusa. Gdy odzyskał już czucie w całym ciele, przysunęła się jeszcze bardziej do Jake’a, eliminując jakąkolwiek przerwę między nimi. Dłonie wplątała w jego złote włosy, delikatnie ciągnąc za końce.

W końcu, powiedziała do siebie w myślach i uśmiechnęłam się delikatnie, nie przerywając pocałunku.

****

Głośny śmiech rozległ się już po raz kolejny w pokoju. Jake i Chanel siedzieli razem na łóżku oglądając ,,Duże dzieci”. Chłopak siedział za nią, a ona usadowiła się między jego nogami, opierając się plecami o jego tors. Trzymali splecione palce, na kolanach blondyna i skupili się na filmie.

-Jake – zaczęła wolno Chanel.

-Tak?

-Co robią Justin i Vannessa? Wiesz, gdy wyszła oddać koszulkę Justin’owi, usłyszałyśmy jej podniesiony głos na korytarzu, a potem wpadła tu jak burza, która wszystko niszczy.

-Um… Pokłócili się – powiedział chwilę po niej, patrząc na ekran.

-O co? – spytała dociekliwie i obróciła się trochę w jego stronę. – Powiedz – nalegała stanowczo.

-Nieważne – Jake wciąż próbował się wymigać, lecz Chanel nie miała zamiaru dawać za wygraną.

-Wina Justin’a? – spytała, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

-Aż tak bardzo przewidywalne? – odpowiedział również pytaniem i zdjął jedną ręke z tali dziewczyny i rozmasował lekko zesztywniały kark.

-Tak. A teraz mów co dokładnie się stało – powiedziała stanowczo dziewczyna i odwróciła się do niego przodem. Jake niechętnie jej powtórzył całą historię, którą opowiedział mu Justin. Chwilami myślał, że Chanel zaraz go uderzy, albo wybiegnie z pokoju, do Justin’a. Zaśmiała się tylko gdy blondyn wspomniał o zdezorientowanej Grace leżącej na podłodze. Resztę historii Chanel przesiedziała w milczeniu, jednymi denerwując się przy krytycznych momentach.

-… I to by było na tyle – zakończył Jake i odgarnął dłonią włosy, które opadły na twarz brunetki. Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Siedziała w milczeniu patrząc na koszulkę Jake’a. Wyglądała jakby nad czymś bardzo intensywnie myślała i w sumie tak było. Zastanawiała się czy Justin się zmienił. On nie zawsze był taki słodki, kochany i opiekuńczy. Zanim przyszła Vann do szkoły, Bieber podrywał, rozkochiwał, zaliczał i rzucał wszystkie najładniejsze dziewczyny w szkole. Bez żadnych skrupułów zostawiał je, po tym jak je wykorzystał. Na początku Chanel strasznie się bała o Vann, choć może nie było tego po niej widać. W środku modliła się, żeby nie było powtórki z rozrywki. Po pamiętnej imprezie u Justin’a, Chanel przestała się już tak strasznie bać o przyjaciółkę, ale nabrała tez podejrzeń, że gwiazdor coś knuje. Nie mogła uwierzyć, że zmienił się przez jedną dziewczynę, po tygodniu znajomości. To było wręcz niedorzeczne na pierwszy rzut oka. Jednak z czasem Chanel zaczynała przekonywać się do Justin’a i do teorii, że chłopak się zmienił. Dzisiaj wątpliwości powróciły, bo z tego co wynika z opowieści Jake’a, Juss planuje to co z wszystkim dziewczynami już robił, czyli był na trzecim etapie. Strach przed skrzywdzeniem Vann powrócił.

Nagle Chanel niekontrolowanie przytuliła się do Jake’a i mocno oplotła go rękoma. Same jej myśli sprawiały, że się martwiła, więc chciała jak najszybciej je od siebie odgonić. Podniosła lekko głowę i spotkała się z badawczym, ale i troskliwym wzrokiem blondyna.

-W porządku? – spytał głaszcząc ją dłonią po włosach.

-Um… Chyba tak – powiedziała trochę niepewnie, po czym pocałowała chłopaka – Tak, czuję się dobrze – dodała z lekkim uśmiechem na twarzy i ponowiła gest. Jake przełożył dłonie na jej uda i lekko ją podniósł, poprawiając się na łóżku, po czym znów położył ją na swoim kolanach. Chanel oplotła szyję chłopaka rękoma i musnęła nosem jego odkryty obojczyk. Odsunęła się na chwilę i spojrzała na zdziwionego, ale i starającego się odzyskać oddech blondyna.

-Czemu teraz? – spytała prosto z mostu.

-Ale co? – znów odpowiedź pytaniem.

-Dlaczego teraz zdecydowałeś się powiedzieć co czujesz?

-Nie wiem. Zawsze coś do ciebie czułem. Byłaś taka inna, wyjątkowa. Jak wiesz byłem z wieloma dziewczynami…

-Nie dowartościowuj się Romeo – przerwała mi z uśmiechem. Jake odwzajemnił gest i kontynuował:

-Jednak one nie miały tego czegoś. Tego co by czyniło z nich dziewczyny wyjątkowe, tak jak ciebie. Nie wiem jak to logicznie wytłumaczyć. Pamiętasz w pierwszej klasie, pierwszą imprezę?

-Um… Nie wiem. Może coś mi się przypomni.

-Ja pamiętam wszystko z tamtego dnia. Miałaś na sobie fioletową bluzkę z rękawami ¾ i krótkie dżinsowe spodenki.

-Przerażasz mnie – zaśmiała się odgarnęła kosmyk włosów za ucho.

-Byłaś tak idealna. Wiesz co się na tej imprezie stało? Musisz pamiętać, bo nie wmówisz mi, że nie.

-Pamiętam – powiedziała lekko zażenowana, wspominając chwilę gdy Jake wszedł do pokoju, w którym ona siedziała sama i rozmawiała przez telefon z ciocią. Blondyn podszedł do niej chwiejnym krokiem i odgarnął jej włosy jedną ręką, a drugą złapał ją w talii. Telefon wypadł Chanel z ręki i rozleciał się na kilka części, plus dodatkowo pękł ekran. Była wtedy tak nieobecna, że nie rozumiała co się dzieję. Nie odzyskała kontroli, bo na następnej sekundzie, chłopak zaczął ją całować, a ona kompletnie odpłynęła. Wciąż pamięta to głupie pytanie które zadała: ,,Czy my się znamy?” Na samo wspomnienie tej żenującej chwili zaśmiała się cicho. Potem Jake chwycił jej dłoń, a w drugą wziął butelkę wina z pod łóżka i poszli na dach, gdzie spędzili resztę wieczoru. No może następne parę godzin.

-Prawie spadłeś z dachu – zaśmiała się cicho i spojrzała mu w oczy.

-Ty nie byłaś lepsza, chciałaś iść na drugą stronę i skoczyć z krawędzi dachu do basenu.

-Upiłeś mnie tym winem, a przed tym już też sporo wypiłam – zaprotestowała z uśmiechem.

-No może troszeczkę tego nie przemyślałem, ale miałem dobre zamiary i plan, który się udał.

-Chciałeś się upić?

-Nie. Chciałem spędzić wieczór z tobą – powiedział czule i musnął je usta. Wielkie rumieńce wylały się na policzki Chanel, więc spuściła głowę, zasłaniając się włosami. Jake kontynuował.

-Rzuciłaś mną wtedy jak bumerangiem, a one zawsze wracają do swojego właściciela – powiedział i podniósł jej podbródek, tak by musiała na niego patrzeć. Na jej twarzy widniał delikatny, uroczy uśmiech, pomieszany z nieśmiałością i zawstydzeniem, co wydało się Jake’owi najsłodszą rzeczą jaką kiedykolwiek widział. Nie mógł się dłużej powstrzymać i wbił się w jej usta. Minęła tylko chwila, gdy Chanel dotknęła plecami łóżka, a blondyn sterczał nad nią, opierając się łokciami po obu stronach jej głowy, by nie przygnieść swoim ciężarem jej małego ciała. 

No i jest kolejny. Bardzo was proszę o komentarze, bo nie wiem, czy wciąż tak dobrze pisze, jak kiedyś słyszałam :)  WIĘC KOMENTOWAĆ <3 <3