Rozdział 11

Wsiadłam do auta, a Justin od razu odjechał z piskiem opon. Byłam uśmiechnięta pomimo że w środku panicznie bałam się co brunet chce mi powiedzieć. Jednak chyba przerażała mnie inna myśl... Bałam się powtórki z imprezy. Teraz nie będę uległa i nie dam się mu omotać, pomimo że na prawdę mnie do niego ciągnie, postaram sie być twarda i stanowcza.
Ciągle tak myślałam i nawet nie zauważyłam że byliśmy już pod moim domem. Nie wiem ile tak siedzieliśmy, ale czekanie było przyjemne. Justin zbliżył sie do mnie i zaczął składać pocałunki na moim dekolcie i szyi. Gdy w końcu złączył nasze usta uśmiechnęłam sie i powiedziałam:
-Chodź - po czym wyszłam z auta i weszłam do domu. Szatyn podążał tuż za mną. Zatrzymaliśmy sie dopiero w kuchni.
-Chcesz coś do picia ?!
-Um... Nie dzięki.
-Pozwolisz że ja sobie naleje - zaśmiałam się. Nalałam sobie wody i poszliśmy do salonu. Gdy usiedliśmy wygodnie, Justin oblizał usta i zaczął:
-Vann, nie wiem jak ci to powiedzieć...
-Normalnie- przerwałam mu.
-Martwię się o ciebie. Boje sie, że coś ci się stanie, a wiem że będzie to moja wina. Nie chcę żebyś cierpiała, zwłaszcza przeze mnie. Myślę o tym i chyba lepiej żebyśmy...
-Chyba nie chcesz tego skończyć ?! - krzyknęłam wstając z miejsca - Jesteśmy ze sobą nawet nie dzień, a ty już chcesz zerwać ? I to jeszcze przez tą idiotkę Grace ?! - opadłam bezwładnie na sofę, a po moim policzku spłynęła łza. Nagle zobaczyłam lekko uśmiechniętego Justina siadającego obok mnie.
-Fajnie że sie z tego śmiejesz -powiedziałam z sarkazmem.
-Nie śmieje, ale zabawnie wyglądasz jak sie złościsz - gdy chciałam mu przerwał, przyłożył mi palec do ust, dając znak, że on teraz mówi i chce żebym mu nie przerywała- Po drugie nie mam zamiary z tobą zrywać. Za bardzo cie kocham.
-Ja też cie kocham - wtrąciłam, a szatyn zbliżył sie do mnie i objął ramieniem.
-Nie chce żeby coś ci sie stało. Wiem, że słyszałaś mona rozmowę z Grace. Nawet nie próbuj zaprzeczać - spuściłam głowę ze skruchą.

-Słyszałam –szepnęłam i mocniej wtuliłam się w Justin’a – nie chciałam tego robić, ale byłam tak jakby ciekawa i zazdrosna –dodałam ciszej.

-O kogo? O Grace? Nie żartuj sobie. Ona jest tylko koleżanką.

-Przy waszej rozmowie mówiłeś, że przyjaciółką ? – odsunęłam się od niego i spojrzałam z wyrzutem. Chłopak podrapał się po karku, zastanowił chwile i odpowiedział:

-Wtedy jeszcze nią była. Nie wolno jej decydować o moim życiu i nie może zabraniać się widywać z innymi ludźmi, którzy jak ona to powiedziała ,,nie są z jej sfer”.

-Poprawka kochanie. ,, Nie jest z waszych sfer” – uśmiechnęłam się złośliwie.

-Zapamiętałaś każde słowo?

-Nie. Tylko te które były istotne.

-Dobrze –uśmiechnął się – A więc, chyba przejdźmy do sedna.

-Marze o tym – zaśmiałam się, lecz po chwili znów spoważniałam.

-Musimy zostać przyjaciółmi… – powiedział Justin, a jak to miałam w zwyczaju, przerwałam mu i nie dałam do kończyć. W duchu potem tego żałowałam.

-Jak to przyjaciółmi? Justin odsyłasz mnie do friendzone’a ? To jest jak zerwanie.

-Daj mi skończyć i mówić dalej – powiedział zdenerwowany.

-Nie. Ty mnie posłuchaj. Przed chwilą powiedziałeś, że nie zerwiemy, a teraz mówisz ,,zostańmy przyjaciółmi” ? Ty sobie ze mnie żartujesz, tak ? Bo chyba zdaje mi się, że twoje wypowiedzi są sprzeczne ze sobą… - chciałam kontynuować, lecz Justin zaczął się na mnie kłaść i łaskotać. Zaczęłam się głośno śmiać i wyrywać. W końcu przestał i chwycił moje nadgarstki, po czym usiadł na mnie okrakiem.

-Daj mi skończyć – powiedział z wielkim uśmiechem.

-Bo co? – prychnęłam. Chłopak momentalnie znów zaczął mnie łaskotać. W pokoju po raz kolejny rozbrzmiał mój głośny śmiech –Dobra już dobra. Mów i nie będę ci przerywać.

-No w końcu – zaśmiał się chłopak i pocałował mnie w usta. Gdy chciał się odsunąć, przygryzłam jego dolną warge zatrzymując go tym samym przy sobie. Jego jedna dłoń z mojego nadgarstka, powędrowałam na biodro, a drugą splótł nasze palce.

Gdy po dłuższej chwili w końcu się od siebie odsunęliśmy, szatyn się zaśmiał i potarł swoim nosem o mój.

-Nie mógłbym żyć bez tego kochanie. A wracając do tematu. Myślę, że w szkole będziemy przyjaciółmi… - już otworzyłam usta, żeby zaprzeczyć, ale powstrzymałam się. Justin tylko się uśmiechnął i kontynuował – a po szkole, będziemy najwspanialszą, najsłodszą, najromantyczniejszą, najnamiętniejszą parą jaką kiedykolwiek, ktokolwiek widział – zaśmiałam się na jego słowa i cmoknęłam go w policzek.

-Taka opcja bardzo mi się podoba, ale powiedz mi jedno. Ty naprawde tak się martwisz, że coś mi się stanie przez Grace i Victorię?

-Tak. Znam je 2 lata i wiem do czego są zdolne.

-Nie dałabym się – zaśmiałam się –Ale cieszę się, że tak się o mnie martwisz.

Szatyn nic nie opowiedział tylko pocałował mnie w czoło. Siedzieliśmy tak wtuleni w siebie. Justin bawił się moimi długimi włosami, a ja przeglądałam stare zdjęcia na Iphonie. Nagle zobaczyłam zdjęcie mojej przyjaciółki i chłopaka, który kiedyś był kimś dla mnie bliskim. Brązowooki przerwał swoje dotychczasowe zajęcie i wskazując na ekran spytał:

-Kto to?

-Taki jeden dupek. Chociaż… Może nie dupek, ale osoba która bardzo zbłądziła i nie jest już sobą… -zamyśliłam się na chwile i wspominałam sobie w myślach przemianę Lucasa…

-Ciekawe co jest z tym debilem… Nie widziałam go od tygodnia i martwie się – powiedziała moja przyjaciółka Molly, udając, że się przejmuje.

-Nie nazywaj go tak. Jest naszym przyjacielem, a nie debilem – zaśmiałam się i walnęłam ją lekko w ramie.

-Dobrze już dobrze. To gdzie jest ten wariat?!

-Mol – powiedziałam z wyrzutem, po czym rozejrzałam się dookoła szukając Lucasa. Chwile tak patrzyłam, aż w końcu znalazłam go. Wydawał się być inny … Coś było w nim nie tak i musiałam się dowiedzieć co. Szturchnęłam łokciem Molly i ruszyłyśmy w kierunku chłopaka. Lucas był przystojnym szatynem z zielonymi oczami. Wzrostem się nie wyróżniał, a zwłaszcza sylwetą. Był dobrze zbudowany i średnio wysoki, taki w sam raz do objęcia.

-Hej Lucas. Gdzieś ty był cały weekend? – zagadałam uśmiechnięta, lecz nagle mina mi zrzedła, gdy chłopak spojrzał na nas z obrzydzeniem.

-A wy jesteście…?

-Vannessa i Molly twoje najlepsze i jedyne przyjaciółki idioto – powiedziała zdenerwowana dziewczyna, a na jej twarzy pojawił się zdziwiony uśmieszek.

-Wytłumaczę coś wam, zanim się rozgadacie – powiedział oschle, a moje oczy szeroko się otworzyły – Tamtego, słabego Lucasa już nigdy nie zobaczycie, bo jego no cóż… Już nie ma. Zmieniłem się jak już same zauważyłyście…

-Ta… No właśnie skąd masz ten dziwny czarny płaszcz? Jest okropny, przebierasz się za wampira czy co? – przerwała Molly, drwiąc ze stroju chłopaka.

-Nie odzywaj się tak do mnie suko –warknął Lucas, a ja jedną ręką przytrzymałam Moll, a drugą popchnęłam chłopaka i powiedziałam:

-Jak możesz się tak do niej odzywać? Jesteśmy przyjaciółmi.

-Poprawka maleńka. Byliśmy – podkreślił ostatnie słowo, po czym zaśmiał się i odszedł. Tak po prostu zostawił nas, bez wyjaśnień. Co on sobie wyobraża?!

Pytanie: „Co się dzieje z Lucasem?” towarzyszyło mi do końca dnia. Chciałam się tego dowiedzieć od niego samego, lecz nie dałam rady, bo ten idiota olewał mnie, albo próbował zgrywać macho, czego nienawidze…

-Vannessa? Spytałem się: co porobimy? Żyjesz jeszcze? – z wspomnień wyrwał mnie Justin. Uśmiechnęłam się i wtuliłam w chłopaka.

-A co byś chciał porobić? –wiedziałam, że na jego twarzy pojawił się cwaniacki uśmieszek. Aby się upewnić, spojrzałam delikatnie w górę. Tak miałam racje, jego białe zęby lśniły, a w oczach była tak cudowna iskierka.

-No wiesz – powiedział niskim i bardzo seksownym głosem –Możemy poleżeć tu i się poprzytulać, albo – zawsze jest druga opcja – iść na górę, do ciebie i poleżeć na twoim bardziej wygodnym łóżku – zaśmiał się, całując mnie w kark. Zaśmiałam się cicho i wstałam. Chłopak popatrzyła na mnie zdziwiony i spytał:

-Czy ty na prawdę się na TO zgadzasz?

-Idę po wodę, bo całą wypiłam. Zaraz wrócę – zaśmiałam się, a Justin popatrzył na mnie z oburzeniem. Tak wiedziałam, że chce ,,bawić się” tak jak w nocy po imprezie, ale teraz byłam całkowicie trzeźwa i wiedziałam czego chce i czego nie chce. Seks był jedną z ostatnich rzeczy jakie teraz chciałam robić.

Uśmiechnięta weszłam do kuchni i nalałam sobie wody do szklanki. Nagle poczułam czyjeś dłonie na mojej tali, a po chwili moja szyja była obsypana mokrymi, bardzo przyjemnymi pocałunkami. Odchyliłam głowę dając Justinowi więcej miejsca. Nagle przestał mnie całować i zbliżył się do mojego ucha i szepnął:

-Jeśli nie chcesz, to ja też nie, ale wiedz, że mam ochotę cię teraz wziąć tu na tym blacie – przygryzł płatek mojego ucha, a ja po chwili dopiero zrozumiałam co powiedział. Odsunęłam się i oburzona obróciłam stanąwszy naprzeciwko szatyna.

-Jesteś okropny – powiedziałam z zabawnym grymasem na twarzy. Chłopak tylko się zaśmiał i odpowiedział:

-To we mnie kochasz.

-Nie jesteśmy tak długo, żebym mogła ocenić.

-Ale będziemy, więc ocenisz kochanie – pocałował mnie w nos, a ja uśmiechnęłam się zadziornie, a moje policzki lekko się zaróżowiły. 

_____________________________________________________________________________

PRZEPRASZAM WAS BARDZO ! Naprawde mi przykro, że tak długo nie dodawałam rozdziału, ale miałam teraz najgorszy tydzień w całym roku szkolnym ;/ Więc OBIECUJE, że kolejny rozdział dodam 26 CZERWCA w środe, w ramach przeprosin :) Mam nadzieję, że mi wybaczycie, a pod tym rozdziałem będzie więcej KOMENTARZY niż pod ostatnim :*