Rozdział 19

Następnego dnia dostałam wezwanie od Rady Nocnych Łowców. Izzy przygotowywała mnie do przesłuchania przez kilka godzin, tłumacząc po kolei co i jak. Na początku wszyscy zbierają się na sali przypominającej tą w sejmie- jedno wielkie biurko po środku i naokoło ławki ułożone w półokręgu. Procedury są jak w sądzie, wszyscy wstają gdy wchodzi Rada, siadają odczytywane sa dane sporawy i wzywany świadek. Dalej jest trochę inaczej, gdyż ludzie nie mają magicznej broni wymuszającej prawde. Miecz anioła. Każdy Łowca który  go chwyci, jest zmuszony do mówienia prawdy, nie mając najmniejszej szansy okłamania Rady. Mój problem polega na tym, że nie wiadomo czy mój gen Łowcy jest wystarczająco silny. W innym przypadku spłonę, jak każdy inny Podziemny, który chwyci miecz.

Prawdę mówiąc, gdy tylko Izzy zapoznała mnie ze szczegółami, ode chciało mi się jeść, pić, a najbardziej iść na to głupie przesłuchanie. Wizja zajęcia się ogniem była przerażająca i nie było sposobu, aby ją przezwyciężyć.

Ranek, dzień sądu. Nie zmrużyłam oka przez całą noc starając się nie panikować i nie wyobrażać sobie jak to będzie stanąć w ogniu na oczach wszystkich. Izzy wpadła do mnie o 7 z wybranymi wcześniej ciuchami. Patrząc na zasady dotyczące postepowania i stylu bycia w sądzie, ludzki świat nie różnił się tak bardzo od tego magicznego. Musiałam się ubrać elegancko, czyli czarne gładkie spodnie, koszula i płaszcz. Oczywiście wszystko w kolorze czarnym, bo jakby inaczej.

Gdy już się ubrałam Jace wpadł ze śniadaniem, ale ze zdenerwowania wciąż nie mogłam niczego przełknąć.

-Musisz coś zjeść, bo nie wytrzymasz bólu wywoływanego przez miecz i zemdlejesz – powiedziała stanowczo Izzy i ponownie podsunęła mi talerz z kanapkami pod nos.

-O ile nie spłonę na miejscu – zażartowałam, bez krzty humoru. Jace i Issabelle popatrzyli na mnie ze smutkiem i litością wymalowaną na twarzach.

-Spokojnie. Wszystko będzie dobrze. To tylko kilka pytań i cie puszczą – powiedział Jace i usiadł obok mnie na łóżku. – A teraz zjedz coś, bo obiecuje, że wepchnę ci tą kanapkę do ust siłą, jeśli dobrowolnie jej nie weźmiesz.

Uśmiechnęłam się blado i zrobiłam co mi przykazał. Jednego nie dałam rady zjeść całej kanapki, wiec po 3 gryzach zrezygnowałam. Im dłużej siedziałam w tym pokoju, tym bardziej się denerwowałam.  W końcu nie mogąc usiedzieć wstałam i podeszłam do okna.  Nie minęłam minuta, gdy usłyszałam oskarżycielski ton głosu Izzy, wypowiadający imie blondyna. Odwróciłam się szybko i zobaczyłam jak Jace zjada moje kanapki, jedną po drugiej.

-Nie chce żeby się zmarnowały – powiedział z prawie pełnymi ustami i dalej jadł, a ja wybuchłam śmiechem. Spróbujecie wyobrazić sobie, chudego blondyna, siedzącego na łóżku i wpychającego sobie kanapki do ust jak chomik. Ten widok poprawił mi humor na tyle, że na sekundę zapomniałam o nadchodzącym przesłuchaniu.

Czar prysł, gdy w drzwiach pojawił się Hodge i powiedział, że już czas. Popatrzyliśmy po sobie z lekkim niepokojem, ale i odrobiną nadziei że wszystko będzie dobrze i nic mi się nie stanie.  Powoli, jedno za drugim wyszliśmy z pokoju i skierowaliśmy się za Hodgem, zapewne do sali obrad. Idąc korytarzem, wyłapywałam równe kroki Jace’a i stukot obcasów Izzy, które sprawiły, że mój oddech się uspokoił, a ja przestawałam się tak denerwować.

Zatrzymaliśmy się przed dużym, dwudrzwiowym wejściem wykonanym z metalu i ciemnego drewna.  Hodge spojrzał na mnie przez ramię i obdarzył mnie bladym uśmiechem, po czym powiedział:

-Odpowiadaj tylko na zadane pytania. Nie dodawaj żadnych niepotrzebnych szczegółów i  nie okazuj zdenerwowania ani strachu. Wszystko będzie dobrze, tylko zachowaj spokój – po tych słowach, otworzył drzwi i wszyscy po kolei weszliśmy na sale. Zaraz za progiem doświadczyłam tysiąca zaciekawionych spojrzeń, świdrujących mnie na wylot. Cała sala była wypełniona Nocnymi Łowcami tworzącymi jedną wielką czarną plamę. Szliśmy dalej między rzędami, do zostawionej specjalnie dla nas ławki dla świadków. Nie zdążyliśmy nawet usiąść, gdy otworzyły się drzwi po drugiej stronie i na salę weszła Rada. Była to czteroosobowa grupa, składająca się z trzech mężczyzn i jednej kobiety. O dziwo, to Nocna łowczyni wzbudzała największy respekt, a nawet i cień strachu.  

-Proszę usiąść – powiedziała lodowatym głosem, równocześnie siadając. Za nią podążyła cala reszta, łącznie z nami. Gdy jeden z członków rady wyczytywał informacje dotyczące sprawy, ja dokładnie prześledziłam wygląd kobiety, która zdawał się przewodniczyć radzie.  Miała długie srebrzysto-szare włosy, ostre rysy twarzy, ciemne prawie czarne oczy i małą bliznę na policzku zaraz pod lewym okiem. Gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały, błyskawicznie wbiłam wzrok w podłogę, mając nadzieje, że zaraz nie umrę z przerażenia. Starałam się powstrzymać cały niepokój gromadzący się we mnie, lecz wszystko wzięło w łeb, gdy mężczyzna przeczytał moje imię i nazwisko. Powoli wstałam i wyszłam z ławki, kierując się na środek sali, do kolumny, na której leżał Miecz Anioła.  

-Proszę chwycić miecz- przykazał mężczyzna, który przed sekunda wyczytał moje nazwisko. Spojrzałam niepewnie na broń, po czym wzięłam głęboki wdech i chwyciłam przedmiot. Nagle poczułam fale gorąca przechodząca od opuszków palców, przez ramiona, aż do samego środka sytemu człowieka, czyli serca. Gwałtownie puściłam miecz, a on upadł z powrotem na krwisto czerwoną  poduszkę. Przełknęłam śline i spojrzałam w górę. Ponowne zetkniecie się z lodowatym spojrzeniem przewodniczącej rady zmusiło mnie do drugiej próby chwycenia broni.

Po nie całej minucie trzymania Miecza Anioła, każdy kawałek mojej skóry, który stykał się z niebiańską stalą, wołał o pomoc. Palący ból przeszywał moje ramiona i docierał do serca. Co ciekawsze, miecz stał się czerwony w miejscach gdzie go dotykałam. Wyglądało to jakby wyjęto go przed chwilą z gorącego pieca kowala, aby go obrobić i wyhartować. Gdy ponownie spojrzałam na rade, żadne z nich, prócz królowej śniegu, nie kryło zaskoczenia. Przewodnicząca pozostała ze swoją kamienną twarzą i podnosząc dumnie podbródek zadała pierwsze pytanie:

-Panno Hill, jak znalazłaś się w Pinnacle Peak?

Gdy tylko otworzyłam usta, poczułam dziwną energie, która wpłynęłam mi jakby do nerwów i kontrolowała je. Zaczęłam opowiadać wszystko co zapamiętam z tamtego wieczoru, gdy mnie porwano. Każda kolejna minuta sprawiała mi coraz większy ból, który utrudniał też mówienie.

Gdy zaczęłam odpowiadać na drugie pytanie dotyczące moich odkrytych zdolności że tak powiem oraz sposobu w jaki Valentine chciał je wykorzystać, moje ręce wręcz paliły. Nie chciałam się rozpraszać, wiec nie patrzyłam na nie, lecz nagle ból stal się mocniejszy i zerknęłam na miecz. Automatycznie zamilkłam i puściłam broń, która była całkowicie rozgrzana do czerwoności, a w miejscach dotykania mojej skóry widziałam malutkie iskierki. Gdy spojrzałam ponownie na moje już teraz puste dłonie, wiedziałam na nich okropne opatrzenia. Jeśli to czują ludzie, którzy się palą to strasznie im współczułam w tym momencie.  

-Panno Hill, proszę chwycić miecz- zakazał surowo Nocna Łowczyni o srebrzystych włosach.

-Nie mogę – jęknęłam cicho, wciąż patrząc na moje trzęsące się dłonie.

-To nie była prośba – powiedziała ostro i powtórzyła – Chwyć miecz z powrotem albo zostaniesz oskarżona o zatajanie informacji o sprawie.

-Nie może pani – usłyszałam z tylu głos Izzy, pełen złości, ale i troski. Odwróciłam się do niej, a wtedy w sali rozległy się masowe szepty. Wszyscy patrzyli na moje poparzone dłonie, a ja wpatrywałam się w Jace’a, który wyglądał jakby zaraz miał do mnie podbiec. Tak bardzo, chciałam, żeby to zrobić, ze nie zorientowałam się gdy przewodnicząca rady znowu przemówiła. Wyłapałam ostatnie słowa jej wypowiedzi, które ostro nakazywały aby wszyscy się uspokoili.

-Panno Hill, ostatni raz powtarzam. Proszę chwycić miecz- ton jej głosu był tak ostry i nieprzyjemny, że miałam wrażenie jakby ktoś próbował mi wbić szpilki w ucho.

-Dobrze, tylko… - powiedziałam powoli, czując jak mrowią mnie dłonie. Spojrzałam na nie i odwróciłam się z powrotem do Rady. W tej samej chwili oparzenia zaczęły znikać. Wyglądało to jakby świeża skóra barwiła mi ręce jak farby wodne barwią płótno. Gdy ostatni slad zniknął, spojrzałam w góre i oniemiałam. Surowa, lodowata przewodnicząca była zaskoczona i zaniemówiła wbijając wzrok w moje dłonie.

-Panno Hill, proszę wytłumaczyć co właśnie się stało z pani dłońmi – powiedziała bardzo zdziwiona i jakby nawet przerażona. 

Hej wam :) bardzo krótki rozdział, ale ważne, ze jest :) mam nadzieję, że wam sie podoba. Wena powoli do mnei wraca i mam nadzieję, ze ponownie nie będe musiała was opuszczać o ile jeszcze tu jesteście :)  Rozdziały beda sie pojawiać, ale nie wiem kiedy. Zobaczymy jak to będzie, ale dajcie mi znac jeśli macie jakiekolwiek pytania. I dziękuje też czytelniczce, która tu ciągle jest <3 Jesteś cudowna i jestem ci wdzięczna za to że tu byłas <3